The Loud Whisper Takeover
Featuring interviews with actors, stunts, dancers, filmmakers, action movie directors, athletes, Krav Maga teachers, acting coaches, and more.
Epic tales of changemakers, authentic personal stories, and top tips about the industry, the podcast is a treasure of knowledge helping storytellers of all kinds on their own journeys, and inspiring people to take action upon their own dreams.
Ever heard your inner voice getting louder and louder, urging you towards a new path? When our inner guidance starts to become so loud, we can no longer ignore it, and we MUST take action... This is often a time when life changes direction drastically. We are literally being called to take that leap of faith, make that phone call, write that script, make that film in other words, time to embrace our wildest dreams, shift gear, and grow exponentially.
Let's dive into the art of listening courageously to our inner compass. Because every one of us is destined to live a grand story and adventure while walking on planet Earth!
Headphones on, notebooks out, and buckle up!
Hosted by Cindy Claes.
The Loud Whisper Takeover
BONUS 5: Actiefilm Karakter Onderzoek - Soldaten en Kwetsbaarheid (Nederlands)
Cindy Claes, host van deze podcast en actieactrice, voert een boeiend gesprek met Maximiliaan Serbrock. Opgegroeid in een familie waar zijn vader en grootvader met trots hun militaire achtergrond koesteren, leek Max als jonge man zeker van zijn pad: het leger. Maar dat pad bleek complexer dan hij had verwacht.
In deze aflevering stelt Cindy prikkelende vragen: hoe bereid je jezelf voor op zo’n intense ervaring, vooral wanneer je weet dat er grote risico’s aan verbonden zijn? Hoe overtuig je jezelf om door te zetten, zelfs als je twijfelt? En welke jongeren kiezen voor een carrière in het leger? Voor Cindy, die de rol van soldaat al heeft gespeeld als actieactrice, is dit gesprek een unieke kans om dieper karacter onderzoek te doen via het perspectief van iemand die vrijwillig de militaire training doorliep.
Maximiliaan, een jonge acteur uit Limburg (België), laat zien hoe discipline en militaire training zijn creatieve expressie hebben beïnvloed. Zijn familiegeschiedenis, verweven met verhalen uit de Tweede Wereldoorlog, heeft zijn kijk op respect en structuur gevormd. Maar wat hij niet had voorzien, was hoe deze ervaringen hem uiteindelijk zouden leiden naar een plek waar kwetsbaarheid een centrale rol speelt.
Samen nemen Cindy en Max je mee door de fysieke, medische en psychologische uitdagingen van de militaire selectie. Max deelt ook een persoonlijk verhaal of hoe hij uiteindelijk, met schaamte, dan met moed, een hele andere richting heeft genomen.
Instagram Host:
@cindy_claes
Instagram Guest:
@maximiliaanserbrock
Want to send Cindy Claes a DM?
Let's continue the conversation on Instagram:
Cindy Claes - Host
@cindy_claes
Loud Whisper VZW - Producers
@loudwhispervzw
Join the community:
Buy Me A Coffee VIP Zone
Welkom bij de Loud Whisper Takeover podcast. Deze bonusepisode gaat in het Nederlands zijn. Welkom bij de Loud Whisper Takeover podcast. We gaan dus een aflevering hebben in het Nederlands vandaag. De aflevering van vandaag gaat eigenlijk over mijn onderzoek als actrice. Zoals jullie het ondertussen al weten, ben ik Cindy Klaas, een actieactrice en filmmaker, en de eerste keer, dat ik een rol had als een soldaat en dat ik die rol moest spelen, was ik zo opgewonden Ik kreeg ook wapentraining. En dan plotseling, terwijl ik dieper in mijn personage dook, was er eigenlijk een realiteit, aan de welke ik niet echt had gedacht. Mocht dit geen film zijn, maar moest het echt het echte leven zijn, dan kan ik, zou ik eigenlijk een leven kunnen wegnemen, ik kan eigenlijk iemand doden. Dus, hoe begin ik? waar begin ik als actrice, om deze personage echt te begrijpen? Dat is heel belangrijk voor mij als actieactrice.
Speaker 1:En vandaag praat ik met een jongeman recht uit Limburg in België. Hij heeft eigenlijk een opleiding en training gevolgd als soldaat, maar na een ingrijpende levengebeurtenis nam hij een ander pad en hij koos, om acteur te worden. Een ander pad en hij koos, om acteur te worden. Nu, in zijn creativiteit is het thema van kwetsbaarheid in mannen een heel belangrijk thema. Dus we gaan over die drie dingen echt in depth spreken. Welkom, maximiliaan Serborg. Hallo Max, hoe gaat het met jou vandaag?
Speaker 2:Hey, het gaat supergoed. Wat een introductie. Dankjewel.
Speaker 1:Ik vind het superleuk, om met jou te praten, vandaag. Dus we gaan natuurlijk praten over het feit, dat je acteur bent, nu, maar misschien gaan we een beetje rewinden en laten we ons misschien spreken over je ervaring in het leger. Voor wat soort soldaat ging jij eigenlijk worden?
Speaker 2:Goede vraag. Ik was beroepsmilitair, dus ik had mij vrijwillig ingeschreven, en ik heb een opleiding gevolgd bij bevrijdingsleider Lini in Leeuwen-Polsburg. Ik heb een opleiding gevolgd als vrijwilliger beroepsmilitair tot infanterist, dus ik ging infanterie worden. Zondgroepen zijn dat.
Speaker 1:Soldaten, die aan de frontlinie vechten, en je vecht op het terrein. Je kunt dus eigenlijk face-to-face met de vijhand staan. Is dat juist?
Speaker 2:Ja, ik heb natuurlijk nooit in de buurt gekomen daarvan, omdat ik na mijn opleiding gestopt ben, maar daar ging mijn toekomst mogelijk zijn, dat ik in de frontlinie moest staan en moest vechten.
Speaker 1:En ik zou graag willen weten, waar is die passie of die keuze, waar is die vandaan gekomen? Want ik weet, dat er zo een trots was op het feit, dat jij als jongeman je dus ingeschreven hebt in het leger, want je had familieleden, die in het leger waren, je grootvader, denk ik, en je vader. Kan je ons een beetje uitleggen, in wat context je bent opgegroeid, in dat kader?
Speaker 2:Inderdaad, mijn papa heeft dienstplecht gedaan, en mijn grootvader heeft gevocht in de Tweede Wereldoorlog, dus mijn opvoeding was al vrij militaire-esk. Al zijn de discipline heel hoog, het respect lag heel hoog, manieren, beleefdheid naar meerdere toe, naar oudere mensen toe, naar iedereen toe. Dus mijn opvoeding was vrij streng, in de goede manier, en daarom was de keuze vrij eenvoudig. Toen ik het rol gekregen heb vriend, die in het leger zat, dat daar een goede toekomst is, dan heb ik die keuze vrij snel gemaakt.
Speaker 1:En als je zegt, dat discipline en respect en zo, dat je dat echt kon voelen, toen je bent opgegroeid. wat van het leger? Was je al heel bewust van het feit, dat je grootvader in het leger zat? Of is dat iets, dat is beginnen groeien in jou als jongeman? of was dat echt vanaf het feit, dat je een kind was, was dat al rond jou en er was al een trotsheid? hoe stond dat eigenlijk?
Speaker 2:Goede vraag wel. Mijn grootvader heb ik niet gekend. Hij is overleden, toen mijn papa dertien was, door gevolgen van de oorlog en diabetes. Dus mijn papa heeft ook niet heel lang een papa-fisuur gehad, waarvoor hij zorgde, dat ik alles kreeg, wat hij niet gegeven heeft qua opvaring. Hij heeft heel hard moeten knokken, om op een jonge leeftijd zichzelf te ontwikkelen, zonder een vaardig figuur. Hij heeft ervoor gezorgd, dat hij dat niet moest meemaken, en heeft er dubbel op mijn streng opgevoed, op een goede manier. Ik heb goede ouders. Dus op groei meld ik heel snel wel discipline mee, en voor mij was dat normaal, om te luisteren en niet snel een tegenwoord te geven. Maar het is niet, dat ik een militaire vader heb, in tegendeel, het is gewoon een man. Maar het is inderdaad, zoals hij zei, op groeien meer naarmate ik ouder werd, dat ik inzag, hoe dankbaar ik daarvoor mag zijn, voor die achtergrond, waarvoor een waardevolle lessen ik daar heb uitgehaald en nu nog steeds net is gebruikt.
Speaker 1:En toen je die keuze hebt gemaakt, om naar het leger te gaan, waren je ouders blij over die keuze, of waren ze bang? Of was dat iets positiefs of negatiefs?
Speaker 2:Wel, inderdaad, ik heb me ingeschreven in 2019, als ik me niet vergis, mijn opleiding begon in augustus, en toen waren er al gesprekken over Rusland en Oekraïne. Dus, toen ik toen bezig was met inschrijven, ja, mijn mama deels bang deed. Ik moest haar echt overtuigen, En mijn vader was niet zozeer. Hij weet, hoe die opleiding eruit ziet, hij weet, hoe dat leven eruit kan zien, dus hij was wel trots, maar natuurlijk ook, hij weet, hoe die opleiding eruit ziet, hij weet, hoe dat leven eruit kan zien, dus hij was wel trots, maar natuurlijk ook, ja, voorzichtig En wou hij wel, dat ik mezelf bleef En dat ik er natuurlijk niks ernstigs mee maak En gezond en wel blijf.
Speaker 1:Wat vond jij dan als jongeman aantrekkelijk in het leger? Wat was eigenlijk, ja, wat was going on in your mind? Wat was aantrekkelijk? Was het de discipline en het respect? Was het echt iets te doen met ik ben stier op mijn familie, die al in het leger zat, of was het iets van ik wil België verdedigen? Of is het iets van carrière? Is het iets persoonlijk? Wat was aantrekkelijk En wat wou jij eigenlijk uit die ervaring meenemen in het begin?
Speaker 2:Er komen inderdaad meerdere factoren bij kijken. Dat is niet zomaar één eenvoudige keuze. Mijn vriend sprak me aan in eerste instantie, maar zodra ik vertrokken was in mijn onderzoek, wat mij aansprak, was inderdaad de carrière, die je uit kan krijgen werkzekerheid, een goed pensioen, goed betaald, je kan de wereld ontreizen, culturen ontdekken Maar ook zeker inderdaad die discipline en dat systeem van respect naar je meerdere toe, en dat werkt. En dat systeem hebben we niet in de gewone wereld. Ieder persoon is gewoon een persoon, maar in een kazerne, in je opleiding en daarna ook, heb je altijd een systeem, waar je aan houdt en die reageert. Dat vond ik heel mooi, om dat systeem te hebben.
Speaker 1:Oké, daar zou ik graag een beetje verder willen over spreken. Dus je praat eerst over stabiliteit. Dus je bent een jonge man, er is stabiliteit, maar er is ook veel risico natuurlijk. als je een soldaat gaat zijn in het leger en je eventueel in een echte oorlog zou zitten, hoe bekeek je dat? Dus ik begrijp, dat je zei oh ja, er is stabiliteit. Wat ook een beetje raar is, natuurlijk, is, dat je nu acteur bent en daar is helemaal geen stabiliteit als kunstenaar. Wat is je relatie nu met stabiliteit En wat is eigenlijk veranderd met je relatie? Want in het begin was het ja oké, het leger geeft je stabiliteit, maar er is veel risico, en nu ben je in een carrière als acteur, waar er geen financiële stabiliteit is.
Speaker 2:Wow, voor je vraag. Ja, inderdaad, dat contrast tussen stabiliteit en werkzekerheid, tussen werk en decentie Of de artistieke sector geheel, maar vooral acteren, inderdaad, dat verschilt gigantisch. Alles was gestructureerd, en elke dag zag bijna hetzelfde eruit, en acteren is dat niet zo. De ene dag doe je een self-tape, dan moet je naar de kust voor een autistie, dan ben je hier aan het filmen, dan ben je mails aan het doen. Het is bijna een bureaujob. De stabiliteit is inderdaad heel anders. Vooral een beetje was dat aanpassen, maar nu ben ik het vrij, gewoon omdat ik wel een flexibel persoon ben. Dus schakelen daartussen was niet zo'n probleem, en ook daarbovenop. Mijn opleiding was zo'n drie, vier maanden. Daarna ben ik al eruit gestapt. Dus ik zat er wel in de machine, was ingeolied, maar ik had er niet zoveel moeite mee, om eruit te stappen.
Speaker 1:Qua stabiliteit toch, om daar aan te passen en toen je uitgestapt bent van het leger, was er schaamte rond die keuze. Of was het misschien mensen van je kazerne of familie of zoiets, of zelfs voor jezelf? Ik denk, dat, wanneer we een pad nemen en dat we zeggen, ik ga dat doen, dan is er altijd ook iets in ons dat zegt, soms is er eigenlijk veel meer moede in het feit, dat we zeggen stop, ik stop dit pad nu. En je hebt die moede natuurlijk gehad, want je werd misgelukkig. Maar op het moment, dat je die keuze neemt, was er schaamte.
Speaker 2:Ja, dat is een vrij eenvoudig antwoord. Ja, er was zeker schaamte, zowel intern als extern Intern. Ik had enorm veel zelfduifel en dacht wel, ben ik wel een goed mens? Is dit wel een goed idee? Moet ik niet gewoon aanvaarden, hoe het is, en deze toekomst moet ik bij de handen grijpen, want wat een opportuniteit heb ik? Sommige mensen worden niet toegelaten of hebben geen werkzekerheid. Dus aan de ene kant zou ik dankbaar moeten zijn, maar zoals je zegt, heb ik voor mezelf gekozen. Die keuze was verbazingwekkend heel moeilijk, ook door de leeftijd. Ik was 18. Natuurlijk.
Speaker 2:Ja, ik was schaamd voor mezelf, maar ook naar mijn ouders toe, voornamelijk mijn vader. Hij heeft dienstrecht gedaan, mijn oopbeest gevochten, en hij weet, hoe mooi dat leven kan zijn En hoe waardevol zo'n opleiding en zo'n job kan zijn. Dus ik voelde me inderdaad ik durf bijna het woord gevaal te zeggen, omdat hij was zo fier op mij, in dat uniformen zien En elk weekend die verhalen horen van de opleiding, hoe ik doorzette, elke dag opnieuw, en opeens was dat gewoon niet meer. Dus dat was inderdaad wel even een proces van ik moet even echt een manier vinden, om terug dus wel mezelf als hener te maken.
Speaker 1:En voel je dat als jongeman, dat de validatie misschien van je vader, dat dat belangrijk was, of was dat iets, dat een speciale plaats had, of niet?
Speaker 2:Ja, ik heb alles te danken aan mijn ouders. Ik hou een zielsscheel van hen, maar inderdaad, ik heb het altijd belangrijk gevonden, wat mijn ouders van mij denken, en als er één doel is, dat ik altijd al heb gehad en nog zou hebben voor de rest van mijn leven, is het, mijn ouders trots maken. Dus, gewoon, dus, gewoon, ja, nee, zeg je toch iets wetende, dat je een minder leuke reactie gaat hebben van je ouders, van een ouder, dat schenkt, dat schenkt wel.
Speaker 1:Ja en dus je was ook aan het zeggen, dat niet iedereen toegelaten is, om in het leger te beginnen. Zijn er examens of zoiets, dat je eerst moet doen, om aanvaard te worden? Hoe verloopt die selectie?
Speaker 2:Dus eerst je kan je inschrijven op de website van mailbe. Op die website zie je vacatures, en bij die vacatures staat de titel, de inhoud, waar je gestationeerd gaat zijn en welk diploma je nodig hebt of geen, en voor mijn functie. Ik haal toen ook geen diploma, nu wel, maar bon, ik schreef me in voor infanterie, proofstrijdelijker, dus niet onder officier of officier, wat geschoolde functies zijn. Als je daar inschrijft, dan krijg je de procedure doorgemaild. Op die datum moet je neder overheenbeek zijn, heet het, als ik niet vergis.
Speaker 2:In Brussel Moet je medische proeven doen, daarna doe je sportproeven. Tegelijkertijd doe je in Brussel ook je psychoanalyse, testen en een interview afleggen, een sollicitatie eigenlijk, maar toch een beetje anders. En als die drie zaken goed verlopen dat interview en die testen, je sportproeven en je medische keuring daarna krijg je te horen, of je toegelaten bent, en dat proces van die proeven is veel geschat, wel zo'n drie, vier mogelijkste lange maanden, en daarna krijg je een inlevingsdaten, en dat is de eerste dag van je opleiding. En voor mij was dat 30 augustus. En het jaar moet ik even goed over nadenken 2019 zal het zijn Of 20. En dan begin je opleiding.
Speaker 1:En dus ik veronderstel dat voor die sportproeven. Dat is iets, waar je jezelf kan voor voorbereiden. Maar ik zou graag eens vragen over die psychoanalyse, want ik denk, dat je iets speciaals moet hebben, toch als mens Oftewel een grote passie hebben voor iets of in iets geloven of zo, om toch een job te doen met heel veel risico. Weet je, wat ze zoeken in die psychoanalyse, of ben je daar bewust van?
Speaker 2:natuurlijk weet ik het fijn even niet van. Ik heb de test afgelegd tot mijn beste capaciteit, maar achteraf zie je via, weet je wel, waarom ze het doen. Natuurlijk zowel, dat je bekwaam bent bij die testen, dat je psychologisch in orde bent en dat je ja niet psychisch bent of dingen ziet of eender wat. Bij de sportproeven wil ze, dat je fysiek in orde bent, en bij de interviewen wil ze, dat je persoonlijk in orde bent, dat je een goede attitude hebt, dat je respect hebt, dat je een persoonlijkheid hebt, dat je passie hebt inderdaad voor defensie, en dat je weet, wat de structuur van defensie is en wat de eenheden zijn en wie wat doet.
Speaker 2:Ja, dat wordt van je verwacht.
Speaker 1:En de keer, dat je die examens doet, heb je al vragen over jezelf, denk je al van oei, misschien is dat niet voor mij. Of denk je nog altijd nee, nee, nee, dat is mijn richting.
Speaker 2:Ik dacht nog altijd, hier ga ik voor, want je kijkt heel lang uit naar die proeven, omdat er veel tijd tussen zit. Dus je neemt al die tijd ook, om je voor te bereiden. Dus als een moment komt, dan geef je alles, en dan wil je ook slagen, want er zijn vele kandidaten. Dus je wordt ook toegelaten, maar zeker niet iedereen. Door die testen, die je moet doen, zo ook zien in die testen, die je op een computer doet, dat je standvastig bent, dus dat je bij een keuze blijft. Bijvoorbeeld ze formuleren een vraag en daarna zo'n tiental vragen later stellen ze in feite dezelfde vraag, maar anders geformuleerd, en ze willen zien, dat je exact hetzelfde antwoord geeft en dat je niet afwijkt door twijfel of dat de vraag misschien persoonlijk is of intimiderend, dat je dan afwijken of een ander antwoord geeft. Ze willen, dat je vastbegaven bent en standvastig.
Speaker 1:Hoe was jij als een tiener Want wanneer we nu praten, zie je er heel kalm uit, heel grounded en zo Maar toen je een tiener was, had je eigenlijk ervaring met zechten of zechtsporten, of was er geweld? Was je misschien iemand, dat heel kwaad was, als een tiener, of had je een relatie met die soort emoties Of met vechtsporten bijvoorbeeld?
Speaker 2:Nee, eigenlijk totaal niet. Ik heb een Spaanse mama, dus ik heb wel een beetje furie in mijn wezen. Ik heb misschien een paar weken gebokst, om te proberen, klassiek Engels boksen, maar daarbuiten ik heb nog nooit buiten de opleiding natuurlijk effectief gevochten. Nee, maar ik geloof wel, dat ik in staat ben. Maar dat betekent niet, dat je dat moet toepassen. In staat zijn is belangrijker zijn dan dan iemand bij de en gewoon een pijn te doen. Dus maar in mijn als tiener was ik een slender, ik slapperde overal rond, en ik was nieuwsgierig en ik al alles weten, ik was ik les clown en en, en ik was vrolijk, en je maakte mij moeilijk, slecht gezind. Ik wil altijd dingen proberen, en ik ben heel extrovert. Ik heb een introvert in me, maar ik denk, dat ik een extroverte introvert ben. Nee, andersom, ik ben een introverte extrovert. Dat zal het zijn. Dus ik ben innerlijk meer ingetogen, ik heb heel veel gevoel en emotie, maar mijn persoonlijkheid is heel extrovert. Ik ben heel open. Ik verberg tegenwoordig gelukkig mijn emoties minder.
Speaker 2:Ik spreek daar veel makkelijker over dan als een tiener, als een puber, omdat ik een façade droeg van ja, je bent een man, en als een man opgroeiende krijg je vaak te horen, dat je hard moet zijn, dat je niet te veel moet klagen en moet werken et cetera, et cetera, dingen, die al bestonden En helaas nog bestaan, dat stereotype. Maar als tiener was ik zeker niet de persoon, die je nu ziet, als in persoonlijkheid en ook mezelf profileren. Ik was zo uitbindig, en ik was zo luid, en ik liep overal. Mijn papa zegt altijd als kind, ik liep de trap op, altijd. Blijkbaar liep ik effectief de trap op Gewoon, omdat ik wilde lopen, omdat ik gewoon ook een fysiek persoon ben. Ik heb ook gevoetbald en atletiek gedaan, dus ik was altijd heel veel aan het bewegen.
Speaker 1:En als we nu gaan naar de training Dus je doet die examens, je training, dus je doet die examens, je bent toegelaten, om die training te volgen. Wat was je dagelijks leven? Wat deed je En ook, hoe ging je daarmee om? Hoe voelde je jezelf in die training en de relaties met nieuwe vriendschappen en zo? Wat is er eigenlijk gebeurd tijdens die training?
Speaker 2:Je opleiding bestaat uit mentale training, fysieke training en de training in de peloton, dus tussen je collega's en onderling. Dus fysiek wordt je elke dag wel op één manier getest of getest getraind. Je gaat lopen een aantal kilometers met je peloton, je onderbijt, dan ga je misschien naar de schietstand en dan ga je de techniciteit van een wapenbeheer oefenen, en dan kan je mentaal getraind worden. En moet je misschien twee dagen achter elkaar in een put liggen met de min 10 in december en moet je een linie verdedigen. Misschien komt er niets, maar je moet wel gefocust blijven en niet in slaap vallen of afgeleid zijn, en dat is mentaal heel moeilijk, om er blij te blijven, zo lang en bezig te zijn met je taak.
Speaker 1:Ik heb eigenlijk een vraag, want natuurlijk ben je naar het leger geweest in België. Welke taal spreken ze daar? Spreken jullie Frans, nederlands en alles gemengeld? Of moeten jullie Engels spreken? Of zijn er groepen, die Nederlandstalig zijn, groepen, die Franstalig zijn? Hoe werkt dat eigenlijk?
Speaker 2:Goede vraag. Je hebt dus eenheden in Vlaanderen, maar ook in Wallonië. In Wallonië wordt er van je verwacht, als je daar je opleiding wilt volgen, dat je Frans spreekt. Misschien moet dat zelfs, ik ben niet zeker. En als je in Vlaanderen naar een eenheid gaat, dan wordt er verwacht, dat je Nederlands spreekt, en bij toelatingsproeven wordt wel bekeken, of je andere talen beheert. Maar aan de hand van de functie is het misschien niet nodig. Voor mij als infanterist wordt het niet nodig, dat ik Frans of Engels sprak. Maar ik geloof wel vanaf onderofficier, dat je Frans moet beheren. Ik kan hem wissijn, en vanaf officier sowieso. Dat dacht ik eigenlijk niet aan. Als officier moet je Frans en Nederlands kennen.
Speaker 1:Maar Als officier moet je Frans en Nederlands kennen. Maar moesten jullie echt naar de oorlog gestuurd worden, dan kunnen jullie juist in Only Frans spreken of juist in Only Nederlands.
Speaker 2:Ik zelf beheer Nederlands en Engels. Het is loeiend. In het Frans, oké, ik kan in het Frans converseren, maar niet zo goed als in het Engels, als Nederlands natuurlijk. Dus moesten wij bijvoorbeeld en dit stond gepland moesten wij naar Afrika gaan, dan wellicht moesten wij in contact komen met Franse troepen en ook Franse bevolking. En dan is het inderdaad wel heel handig, als je Frans beheert en niet per se in het Engels moet overschakelen, hoewel Engels ook een, en dan is het inderdaad wel heel handig, als je Frans beheert En niet per se in het Engels moet overschakelen hoewel Engels ook een wereldtaal is, natuurlijk En dus je krijgt mentale training, maar op het ogenblik heb ik de indruk, dat ze je onder veel stress zetten.
Speaker 1:Dus je doet fysieke taken vol met stress zitten, maar heb je eigenlijk mentale training? dat gaat over. hey, er is een realiteit, waar jullie eigenlijk risico's nemen, en misschien kunnen jullie een been verliezen of een arm verliezen, of misschien gaan jullie zelfs dood Tijdens een missie. Krijgen jullie training rond, die vragen Is dat iets, waar jullie tussen jullie echt van spreken, of krijgen jullie training daar rond? Of is dat een beetje een mix tussen denial, waar een beetje een negering is? we weten, dat het bestaat, maar we praten er niet over, of is dat eigenlijk iets, dat we op de tafel?
Speaker 2:leggen. Zover ik in het leger zat, werd er niet heel veel over gesproken. Het kwam wel eens boven, en dan sprak je daar wel openlijk over, maar dat was geen dagelijks onderwerp of zo In je opleiding van Je hebt gesolliciteerd voor een gevechtsfunctie. Je kan naar een oorlogsgebied gaan, en je kan daar gewond geraken, ja, dat is mogelijk. Maar daarbovenop België is vooral een land, die vredesmissies doet, en voor de ZN en de NATO. Vaak komen wij in steun van iemand of iets Dus en de NATO Vaak komen wij in steun van iemand of iets Dus. Zelden moeten wij in die gevechtsfunctie ook optreden, en als het gebeurt, zijn dat vaak de speciale eenheden, special forces of special commando's. Zij komen vaak dichterbij echt gevaar dan anderen.
Speaker 1:Maar hoe bewust was jij van de risico's, dat je ging nemen tijdens je carrière? Dus, je bent een jonge man, we denken daar niet zoveel aan, want natuurlijk ben jij in een functie, waar dat een realiteit is. maar is dat iets, waar je aan denkt? Negeer je dat? Je had ook een vriendin op dat moment. Ja, met je v dat. Je had ook een vriendin op dat moment Met je vriendschappen, je vriendin, je familie en je eigenzelf. is dat iets, waar je soms misschien bang van werd? Of was dat een beetje? Was dat een negering Of was dat echt? Ik kan mezelf in de spiegel bekijken, een keer wenen en zeggen ja, oké, ik ben bang, maar ik doe het toch. Hoe voelde je dat aan?
Speaker 2:Wel, het is meteen heel confronterend. De eerste dag, dat je je opleiding begint en je betekent je contract. Daarin staat, als ik het goed kan nasiteren, het landwettig en gemoedensvoldienen zo nodig op gevaar van eigen leven. Dat is de eerste regel op je contract, eén van de eerste. Je komt als burger binnen in je kazerne en je leest dat, dan moest iedereen wel even slikken, of ik toch in ieder geval Dat deed toch een belletje rinkelen van dit is wel echt, dit kan serieus worden en levensgevaarlijk zijn. Het kan, het kan dus minim, maar het kan.
Speaker 2:En doorheen de opleiding ben je zo druk bezig met je training en sta je inderdaad 24-7 onder een vorm van stress, dat je geen denkruimte hebt, om daarmee bezig te zijn. Maar inderdaad bijvoorbeeld in het weekend, als je thuis komt en je hebt even een pauze van die wereld, als ik naar mijn vriendin kwam of naar mijn vriendin ging of zij naar mij, dan moest ik even dat ergeten en niet denken aan het feit, dat ik getraind word, om gevaarlijk te zijn En mezelf te kunnen beschermen En mijn collega's te kunnen beschermen, zo nodig op het gevaar van eigen leven. Daar werk je naartoe, en dat is een heel lang traject, maar inderdaad moest ik daar wel een paar keer overheen gaan. Maar geheel ben ik er niet zozeer mee bezig.
Speaker 1:Waren er vrouwen in jouw opleiding.
Speaker 2:Ook, of waren het alleen maar mannen? Er was één vrouw Ja, en dat was een heel straffe madame. Ik had daar ongelooflijk veel respect voor, want zij was niet van de grootste. Ik heb vrouwen, en ze hebben evenveel recht, om een militaire opleiding te volgen, en kunnen net zozeer evenveel recht, om een militaire opleiding te volgen, En kunnen net zozeer evenveel. Maar ze werd wel ja bekeken, simpelweg om het zei, dat ze een vrouw is in het leger. Want helaas zijn er mensen, die daar een label op plakken van dat is een manwijs of dat is geen echte vrouw, dingen, die gewoon niet kloppen En zelfs heel gemeen zijn en kutzerend zijn. Ik zeg niet per se, dat zij dat heeft meegemaakt, maar je bent er wel van bewust, van een vrouw in een peloton tussen 29 mannen. Zij moest knokken, om erkend te worden en respect te verdienen, helaas, vooral, hoe langer dat duurde.
Speaker 2:In het begin is iedereen nog vrij zacht tegen elkaar, maar er worden klikjes gevormd, en dan kan het zijn al weet ik zich niet, dat zij dat is meegemaakt dat je gekleineerd wordt Of bekeken wordt en onrespectvol mee omgegaan wordt. Maar zij was een harde vechter, en zij was fysiek erg in orde, en sommige mannen liep zij onderuit. Fysiek dan, om maar te zeggen het wil niks zeggen. Je geslacht in het leger, het wil niks zeggen, en geslacht in het leger, het wil niks zeggen.
Speaker 1:En iedereen is welkom en had iedereen ongeveer mannen en vrouwen? had iedereen ongeveer dezelfde leeftijd, of waren er mensen, die een beetje later naar het leger gingen?
Speaker 2:ikzelf was 18 en de oudste. ik denk, dat ik ook een van de jongste was, hoewel ik wel 19 werd dat jaar, en sommigen werden nog 18 dat jaar. Dus we waren 17 en worden 18. Maar de oudste van mijn pedagogie was Ik denk, in de 40 zelfs. Ja, dat was ook dan wel echt een uitzondering. Algemeen waren we van 18 tot 21. 22, 23, zoiets.
Speaker 1:En hoeveel mensen zitten zo in die opleiding, in jouw peloton of zoiets? Spreken we over honderden en honderden mensen, of is dat een klein groepje van 20 of zo?
Speaker 2:Wel, bij de proeven zijn er wel honderden kandidaten. Maar je wordt opgesplitst in een eenheid op een bepaalde plaats. Voor mij was dat Leopoldsburg, maar sommigen kunnen naar de kust gaan of naar Leuzen, en als je bij een kusser aankomt, word je opgesplitst in pelotons. Een peloton is een groep binnen een compagnie van ongeveer dertig personen. Een compagnie is een overkoepelende groep binnen een eenheid met meerdere pelotons. Boven je compagnie heb je je eenheid. Dat is de hele kazerne, alles samen. Zo heb je verschillende eenheden binnen België, alles samen. En zo heb je verschillende eenheden binnen België.
Speaker 1:En je hebt daar straks gesproken over het feit, dat die vrouw ergens respect moest verdienen. Maar ik veronderstel, dat iedereen, die daar zit, ergens misschien respect moet verdienen. Alleen we praten. We gaan ook over de kwetsbaarheid in mannen praten. Wanneer ik met mijn mannelijke vrienden praat, als ze zo in een groep zijn, waar er veel testosteron zit en zo en waar er soms een beetje competitie zit of zo, dan voelen ze zich soms een beetje onder druk. Voel je, dat jij ergens iets moet doen of tonen, om respect te verdienen, of niet?
Speaker 2:Ja, ja, zonder twijfel. Je bent wel dezelfde persoon uiteindelijk, maar je moet je wel Of het is in je voordeel, om je op een bepaalde manier te profileren, niet altijd per se. Voor mij was dat het geval, dat ik mij inderdaad bij sommige momenten of gevallen of situaties mij net anders moest voordoen of een hoe zal ik het zeggen een soort façade opzetten, die ik innerlijk eigenlijk niet ben. Maar daar word je ook voor getraind. Het is de bedoeling, dat je een vechter bent en dat je nooit opgeeft, en in je gewone leven is dat misschien niet 24-7 nodig.
Speaker 2:Je bent niet in een gevaarlijke situatie momenteel, en je hoeft niet te overleven. Je hebt vrijheid, je kan kiezen, om naar de koelkast te gaan, om te gaan slapen, maar daar heb je dat niet. Dus je wordt getraind, om binnen dat systeem te opereren. En dan inderdaad moet je soms aanpassen en zeggen, van eigenlijk ik zeg niet, dat ik dat voelde, maar er waren misschien mensen, die een peloton nu wel heb voelde, die bijvoorbeeld heimwee hadden of traumas hadden, of op een neer gekeken werd of minder behandeld werden. Die moesten inderdaad dan soms even dat blokkeren en gewoon je taak doen, je training doen. Dat gebeurt helaas.
Speaker 1:Kan je ons een voorbeeld of twee of drie geven van specifieke dingen, die je hebt meegemaakt tijdens die opleiding, dat misschien niet comfortabel werden, of waar je dacht van oei, dit is moeilijk, of hier heb ik echt een challenge, of hier moet ik mijn respect verdienen, of hier is er eigenlijk iets toxisch voor mij?
Speaker 2:Bijvoorbeeld er was een moment, dat de peloton een boxernooi had, georganiseerd binnen onze slaapplaats in de gang. Het is wel iets grappigs, bij de opperslakte lijkt het grappig, maar eigenlijk moet je daar onbewust voor je plaats vechten, letterlijk in dit geval, want iedereen moest meedoen, en je mocht niet niet meedoen. Dus ik ook, en ik ben niet de meest fysieke kerel, ik ben wel snel, en ik heb wel geboxt, maar daar doet het niet toe, want daar is het gewoon vechten. En dan denk je van het is wel verstandig, om mee te doen. Dus eigenlijk wil ik geen klap in mijn gezicht of Michael ook niet uitgelachen worden, om niet mee te doen. En dat is dan een moeilijk dilemma. Dan, dan moet je kie kiezen.
Speaker 2:Ik heb gekozen, om om te vechten, deels, omdat ik inderdaad niet uitgelegd worden of niet neergekeken, wel woorden, maar ook, omdat ik wel geloof, dat als je niet in staat bent, om te vechten, of je gaat te binnen of niet, je gaat sowieso pijn meemaken, In je opleiding sowieso. Dus, als je daar niet tegen kan, tegen, tegen inhoudelijk een gevecht zelf, dan is het misschien niet de juiste keuze geweest. Maar als je niet tegen de groepstruk kan, dan ben je in de juiste keuze geweest. Maar als je niet tegen de groepstruk kan, dan ben je in de juiste plaats, om te zeggen dit hoort niet, het is niet gewenst. En dat was inderdaad een dilemma, waarin ik zat. Kies ik voor niet meedoen of wel meedoen, maar wel het respect hebben van ook. Al heb jij geen klap, je hebt meegedaan, en je hebt geprobeerd te vechten. Daarna ja gedien, je onderweest wel respect.
Speaker 1:Ja, Zijn er momenten in die opleiding, waar de opleiders iets zeggen als je weg wilt, dan kan je weg, of is er eigenlijk die mogelijkheid niet? Je kan wel zeker uitstappen, als je het wilt, maar ik wil zeggen, is er die mentale druk, om te zeggen ja, are you still ready to do it, otherwise the door is there 100%.
Speaker 2:Ja, elke dash, elke minuut, continu word je niet effectief bevraagd, maar wel op een manier getest van is dit wel echt voor u, ben je er klaar voor voor dit leven? daar train je voor. Op bepaalde momenten inderdaad word je geconfronteerd en maak je oogcontact met je meerdere en vra je ze Niet per se op deze toon, iets gemener, maar vraag je ze is dit wel voor jou? En dan zou je niet stoppen. Ik zou stoppen, als ik jou was En bijna jou erin praten. Maar iemand, die het echt wil, zal nooit toegeven. Maar daarvoor moet je gemaakt zijn, voor het leger, en dan En na de opleiding merkte ik, dat ik niet daarvoor gemaakt was.
Speaker 1:En in het begin van het interview heb je gezegd, dat een van de dingen, die je aantrekkelijk vond in het leger was, dat er een hiërarchie was, een structuur en zo. Wat was je relatie met die hiërarchie? Was er heel veel respect, was er eigenlijk liefde van je begeleiders en zo van die officiers, of waren er momenten, waar je die mensen echt haatte?
Speaker 2:Wel, begrijp me niet verkeerd, ik heb nu vrij minder leuke kanten gezien dan een legeropleiding. Maar ik wil niet slecht spreken, want het is een goede werksgever, en je hebt daar een goede opleiding, en ik krijg daar geld, en je krijgt er misschien voor het leven.
Speaker 1:Ik vraag juist die vraag als onderzoek, als actrice. Dus ik weet, dat je zeker nu al een beetje meer tijd hebt gehad, om misschien over relaties, om er meer over na te denken en zo Het is echt, om te zien, wat er gebeurt in dat moment in je hoofd Is het liefde, haat, respect, no respect. We begrijpen natuurlijk, dat dat echt op dat moment is.
Speaker 2:Inderdaad, op sommige momenten wil je gewoon weg. Op sommige momenten dacht ik inderdaad wat in hemelsnaam doe ik hier? Waarom ben ik niet gewoon in mijn zetel met een warme choco in de film aan het kijken? Dat denk je soms, Als ik in die koude put lag, niks aan het doen, In feite, gewoon urenlang wachten. Dan denk je van waarom moeten wij, waarom ben ik hier, Waarom moeten wij hier zitten, van mijn sergeanten? Op dat moment heb je niet door dat, dat je training is, dat, dat je opleiding is Of bijna niet zo mee bezig. En op sommige momenten ja, haat is een groot woord, natuurlijk achteraf begrijp je het, Maar op dat moment, als jonge tiener, als netvolwassen, dan denk je soms van ik wil je soms de vinger geven en zeggen F you, ik wil hier niks mee te maken hebben.
Speaker 2:je bent zo gemeentjegemaakt, je bent zo onrespectvol, terwijl dat is heel ja niet. helaas. dat is je opleiding. je moet gebroken worden, om opgebouwd te worden tot militair. doorheen die falen, denk je inderdaad soms ik hou van. u bedankt, je zorgt voor mij. paraderen is heel leuk. je bent er heel trots op, je bent fier, om de vlacht te groeten. Als je een onderofficier of een officier tegenkomt, dan groet je die, en ik schrijf enorm veel respect terug, omdat je door die opleiding gaat, en dat is geweldig, dat dat de hiërarchie inderdaad, en de respectonderhaling is ongelooflijk hoog. Begrijp me niet verkeerd, Het is een geweldig systeem, En daar genoot ik van, van die discipline En paraderen en marcheren en schroeten. Dat vond ik heel fijn, Maar inderdaad zijn er moeilijke momenten.
Speaker 1:En qua vriendschappen, dus met de andere soldaten en zo en de andere mensen, die die opleiding volgen. Is dat iets, dat aangemoedigd is, om vrienden te maken, of is er zo'n sfeer, waar iedereen zich kent, maar we worden niet per se vrienden?
Speaker 2:Wel, je stapt in een peloton van dertig onbekenden, je bent een vreemdeling. De eerste paar dagen moet je echt nog zoeken, alsof je een groep aanspreekt op een gewone dag Wie is wie, en hoe zijn ze? Zijn ze een open boek of zijn ze meer timide? Daar ga je ook doorheen. Maar heel snel word je inderdaad heel hecht, omdat je zoveel meemaakt Pijn, schreugde, sorry, tragedie, kwetsbaarheid.
Speaker 2:Sommige jongens moeten wenen, sommige krijgen kwetsures en kunnen niet meer de opleiding meedoen. En er was wel een jongen ik ga zijn naam niet noemen die doorheen de opleiding zijn mama had verloren. En dan krijg je wel een heel ander deel te zien van iedereen, want ongeacht, opleiding of niet, je moeder verliezen is vreselijk, en dan moest iedereen bijna wel een traantje laten. Of toch, op zijn minst die jongen konden leren op een heel zachte, persoonlijke, intieme manier, en dat was heel mooi, want zelfs de meerdere sergeanten, iedereen had er respect voor om die opleiding door te zetten. En ja, je heeft die doorgezet, en dat is altijd een enorm machtig moment voor die jongen, om toch door te bijten, met de hulp van onder andere mijzelf en de andere jongens en ja, de andere mensen, die in de opleiding waren.
Speaker 1:Wat soort vrienden had je of de andere mensen in dat peloton? kunnen we zeggen, dat iedereen een beetje zoals jou was, zo een tiener zonder echte problemen en dan nooit gevechtssporten hebben gedaan en zo, of was er eigenlijk een mengeling? Misschien waren er mensen, die heel veel geweld hadden meegemaakt en misschien heel kwaad waren en dat ergens een optie nodig hadden, om dat uit te laten.
Speaker 2:Ja wel. Ik ga het geen slechte mensen noemen of minder dan mij, in het tegendeel. Sommige was ik heel trots op en keek ik naar op. Maar inderdaad, sommige jongens als niet de meerderheid, en ik ook op dat moment, ik heb achteraf mijn diploma gehaald, we waren ongeschoold, en dat is nog maar één ding. Sommigen hadden een drugsverleden, hadden een verleden met criminaliteit, hadden veel traumas meegemaakt, waren arm, noem het op. En voor die jongens was de hoogst vrijwilliger worden, dus waar je geen diploma voor nodig hebt, een hele goede uitweg, en die knokken dan ook heel hard in die opleiding. En die jongens, geloof ik, die niks anders hebben bijna en zich thuis voelen daar, die zijn daar heel welkom, iedereen natuurlijk, maar die voelen zichzelf heel welkom daarin Persoonlijk, omdat ze daar eindelijk een ding vinden en getraind worden en een doel hebben en voor iets staan. Dat is mooi voor hen.
Speaker 1:En dus op een zeker moment verandert iets voor jou En je zegt van oké, ik ben hier niet gelukkig, dus is mijn pak niet. Dus ik veronderstel, dat het doel, dat jij voor jezelf zegt, dat dat de visie was er niet meer. Wat is er eigenlijk gebeurd?
Speaker 2:Op welk moment dacht je van oei, dit gaat niet voor mij. Wel, er was inderdaad een moment, waar ik niet te diep op wil ingaan, dat ik niet zelf heb meegemaakt, maar een jongen heeft iets meegemaakt binnen het peloton, En dat was een heel grote factor. Maar het was inderdaad een proces doorheen de opleiding, doorheen de weken, doorheen de ervaringen, dat ik merkte, ik kan, wie ik ben, simpelweg als persoon beter benutten. Ergens anders voelde ik.
Speaker 1:Ik wil juist een beetje verder gaan in dat moment, waar je beslist van voelde ik. Ik wil juist een beetje verder gaan in dat moment, waar je beslist van oké, ik stop, juist, moesten we nu zeggen oké, er is een film over een personage, die dus in het leger stapt en denkt van oké, dat is mijn pad, dat is, wat ik wil doen. En in één keer zegt die jongeman van nee, ik ben hier ongelukkig. Wat is eigenlijk, wat is in dat moment voor hem belangrijk? En wat is in dat moment En ook omdat je heel veel nagedacht hebt over de kwetsbaarheid van mannen Wat is er eigenlijk aan het gebeuren in je hart en in je ziel? Wat zijn de dingen, die je aan jezelf zegt op dat moment?
Speaker 2:Ja, inderdaad, ik heb.
Speaker 2:Toen ik kortbij die keuze kwam en wat het rond was, heb ik heel veel gesprekken gehad met mezelf. Ik heb een nacht met mezelf gezeten en echt gevraagd van is dit voor mij En ben ik wel gelukkig? want zondagavond je gaat naar de kazerne en dat masker komt op, je traint en je blijft trainen en je leert doorzetten en je leert afzien, maar dat masker gaat soms af, en dan inderdaad voel je soms iets wringt hier, en het werd steeds luider. Dat wringen en het missen van mezelf werd meer duidelijk. Ik als persoon, ik voel mij minder, ik ben minder gelukkig hier.
Speaker 2:Het was echt niet eenvoudig, om die keuze te maken, uiteindelijk Na meerdere stappen zeggen, ik wil stoppen. Dat is heel moeilijk, dat kost moed, maar ook kwetsbaarheid, want je weet, dat zij dat niet graag horen. En nog meer, ik hoorde het zelf niet graag. Het was moeilijk, om dat uit te spreken En vooral om het nieuws te zeggen, tegen mijn papa Toen ik met mijn papa telefoneerde en ik zei Ja, ik twijfelde gewoon, om te stoppen, en ik had net mijn baguette gehaald. Dat was wel imposant. Ik werd echt overmeesterd met twijfel en met schaamte en met moed En nog zoveel meer in één moment. Dus inderdaad een opstomming van factoren, een intern intrinsiek, een jongen, die zich niet thuis voelde en simpelweg een ander leven tegen moet gaan, was de reden, dat ik besloot te stoppen.
Speaker 1:Is je papa de eerste persoon, met wie je die twijfel hebt gedeeld, of heb je het eerst aan iemand anders verteld?
Speaker 2:Goede vraag, ik denk, ik denk misschien eerst aan mijn vriendin op dat moment, omdat ik wel die gigantische schaamte had, om dat nieuws te vertellen bij mijn papa. Ik heb net iets gevonden. Ik heb die opleiding afgemaakt, hij was sociaal, ik ook, en dan kon ik met de deur in huis vallen. Ik ga stoppen hiermee. Daar had ik angst, voor Echt angst. Ik kreeg er meteen warm van.
Speaker 2:Maar mijn vriendin op dat moment was iemand, waar ik alles kon tegen vertellen. Mijn vriendin op dat moment was iemand, waar ik alles kon tegen vertellen, gelukkig, en uiteindelijk was mijn papa wel een tweede persoon volgens mij.
Speaker 1:En hoe lang heb je getwijfeld? Is dat een proces van maanden?
Speaker 2:Of is dat eigenlijk een proces van dagen en een boom? Het was meer een aha-moment, alsof er zo een lightbulb opeens aanging, zoals wanneer je bij je wiskunde vroeger net de oefening begrijpt Ah, nu heb ik het door, nu snap ik hem. Dat had ik eigenlijk. En nu beschrijf ik, waarom. Ik mij de laatste weken het waren meer weken, dat ik me zo voelde, dat ik me zo een sip voelde En thuis was, thuis niet meer, en ik leenachtte minder, en ik was meer op mijn eisen Bij de laatste dagen voor die keuze kwam die moment, kwam die luidboog van. Nu heb ik het door, nu beschrijf ik mezelf.
Speaker 1:En wanneer je zei, dat thuis voelde, niet thuis meer en ik was niet dezelfde persoon. Is er een voorbeeld dat je kan geven, of iets dat er misschien gebeurt met je ouders, met je vriendin, waar je zei ik herken mezelf niet?
Speaker 2:Ja, ja, honderd procent. Doorheen je opleiding wordt je zo getraind, en je bent op internaat in je opleiding, dus van zondagavond tot vrijdaglaat ben je daar, dus het duid, dat je even kan uitschakelen, is heel minim. Dus ik wil niet zeggen, dat ik buiten de kazerne ook mij als een soldaat gedroeg of als een militair gedroeg, wat niet per se goed of minder goed is, maar er kwam wel een bepaalde koudbloedigheid bij Een bepaalde hardheid, die soms nog boven komt, soms op een goede manier, wanneer ik moet doorzetten, bijvoorbeeld Maar inderdaad toen, als ik bijvoorbeeld een discussie had met mijn vriendin, ik was heel Zwart op wit toen, en ik wou het opgelost hebben, en ik was vrij kordaat, misschien zelfs autoritair, ik was niet gemeen, ik was nooit onrespectvol, ik heb er nooit pijn gedaan, maar wel waren er momenten, dat er, als er een discussie was, dat ik zei luister, we gaan het nu oplossen, vertel me, wat er scheelt, of. En ik bleef gewoon op deze toon spreken, en ik beschreef niet, waarom die manier niet binnenkwam bij haar, als in. Ik was gewoon vrij op een vlakjes en hoe ik sommige dingen behandelde, wel gewoon liefdelijk en correct, maar op een bepaalde toon, een bepaalde zinsbouw, dat ik daar wel gewoon was, om te zeggen, van als ik met een peloton iets moest krijgen, was dat nu zo en zo en dat en timings, en dat was allemaal gegaderd.
Speaker 2:Maar natuurlijk, een relatie werkt dat niet. Je moet open zijn, en je moet luisteren. Luisteren is even belangrijk als praten, als niet meer. En daar had ik achteraf wel zorgen, dat heb ik nu wel zorgen. Maar op dat moment inderdaad, als ik zo'n discussie meemaakte, dan was ik vrij to the point In plaats van luisteren, in to the point, in plaats van luisteren, in plaats van luisteren Gewoon kijken, wat zij te zeggen heeft En wat ze voelt, en daar empathie voor tonen, en daar op inzijden En vragen stellen En zowel meer.
Speaker 2:En als zij dan wegliep Letterlijk Van een discussie, dan dacht ik Maar komaan, waarom loop je weg? Ik had niet door, dat daar emotioneel iets aan de hand was met haar en dat ze blokkeerde. Nieuws heb ik wel gelukt, en dat betert ook wel door geen relatie. Maar inderdaad, tijdens opleiding vond ik het moeilijk, om dingen te kaderen, emotioneel, om voor mezelf duidelijk te maken, hoe ik me voel en hoe iemand anders zich voelt. Voor dat geheel is in je opleiding weinig ruimte voor, omdat je veeltundig op zeven bevelen moet volgen, je moet uitvoeren en je plan trekken, en dat is allemaal gegaard en in het systeem, en dat is allemaal uitgesippeld. Maar zo werkt het leven niet, zeker niet het persoonlijke leven, het intieme leven.
Speaker 1:En dus fast forward. Je denkt heel veel na over kwetsbaarheid. Je denkt heel veel na, wat je wilt doen met het leven. Je gaat acteren, je gaat studeren, ook om acteur te worden. En zo Kwetsbaarheid bij mannen. Wat is het grootste life lesson, dat je geleerd hebt over dat thema En dat je graag nu wilt doorgeven aan andere jonge mannen?
Speaker 2:Wat een vraag. Die grootste levensles, die ik heb gehad qua mannelijke kwetsbaarheid, wel voor mij persoonlijk. Ik heb rond die periode, rond die fase, geloof ik, een depressie meegemaakt, depressie meegemaakt, en toen had ik echt door omdat ik tegen niemand erover durf te spreken, dat er een probleem is, dat er iets moet veranderen bij jongeren en zekeronge mannen, omdat ze opgroeien met bepaalde principes, die ouderwets zijn of traditioneel, niet per se minder goed of beter, maar wel op een bepaalde manier, dat niet per se werkt bij een jonge man. Want natuurlijk, wij weten, wij maken emoties mee, we zijn net zozeer een mens als iemand anders. Wij wenen, wij schuilen ons en we twijfelen, etcetera, etcetera. Maar ik ook, en bijna elke jongen, geloof ik, draagt een façade als kind, draagt een masker.
Speaker 2:En als je aan een puber vraagt, een jonge puber, van hoe voel je je, of was het de laatste, dat je over hebt geweend? Ik denk, dat het meestal een niet oprecht antwoord komt. Ik toch niet, in ieder geval, ik was niet altijd oprecht daarover, omdat ik dacht, van het valt wel mee, ik ben een jonge man en de wereld is aan mijn voeten En ik kan alles aan, en ik voel me helemaal niet slechter, wel? Nee, je moet over emoties spreken als man, het is nodig, geloof ik. Dus, de grootste levensles voor mij was een depressie meemaken, en hoe danig ik mij eenzaam voelde. Ik voelde me zo eenzaam, ik voelde, dat ik op dat moment tegen niemand kon praten, en dat was heel eng. En gelukkig is dat verdwenen, is dat geëxapt door steun, uiteindelijk, omdat ik uiteindelijk na heel lang tegen mezelf begon te praten. Ten eerste Van kijk, ik voel mij zo Eerst accepteren, dat ik mij zo slecht voelde, en dan uitkomen tegen schrienden, tegen mensen, die ik vertrouw.
Speaker 1:En wat is voor jou vandaag de definitie van toxic masculinity tegenover empowered masculine energy?
Speaker 2:Een definitie. Ik denk, dat iets in de zin van een man is. een man, als hij herkent, dat hij mens is, zoiets, want mens betekent voelen.
Speaker 1:En nu heb je een theaterstuk gemaakt. Dat is een one-man show. Kan je ons meer vertellen over die one-man show? En ja, ik weet, dat er ook het thema in zit van kwetsbaarheid en zo?
Speaker 2:Ja, dat was zo leuk. Ten eerste Ingebak heb ik gemaakt met Antje van der Donkt en mijzelf Voor het vak maakatelier op het Lemmens Instituut. Dat was ons eindwerk, dus we hadden volledige vrijheid, om onze fascinaties op hol te laten slaan En beginnen te maken en te denken. Dus het proces we maakten fascinatieborden, beginnen te maken en te denken. Dus het proces we maakten fascinatieborden de hele klas. En dan kwam ik in Ente, dus wij wel als enigste volledig overheen met, waarover we fascineren en wat ons bezighoudt en ons nieuwsgierig maakt. En dan beginnen we, bereid te zorgen, beginnen schrijven, beginnen, het woning op te gaan en repeteren en proberen, en et cetera, et cetera. En uiteindelijk hebben we veel geschrapt en zijn we tot de essentie gekomen van wat we wilden vertellen. En de essentie van dat stuk is, hoe het er kan uitzien, als een man blijft ontkennen in het rouwproces, en hoe mooi het kan zijn, als hij wel zich kwetsbaar openstelt. Daar gaat Inge Bakken over.
Speaker 1:En je bent juist in Theater aan Zee geweest, je hebt het ook daar getoond. Heb je plannen voor dit stuk, om daarmee verder te gaan?
Speaker 2:No thanks, ik sluit het zeker niet uit.
Speaker 1:Dus nu ga je echt volop in die richting, als acteur en als maker natuurlijk. Wat zijn je? grote dromen.
Speaker 2:Die dromen. Eigenlijk leef ik hem al, want ik kan doen, wat ik graag doe, en ik word ervoor betaald, maar de essentie daarvan is Voor mezelf, is het. Op deze manier, via acteren, via maken, kan ik dat kind blijven, dat ik ben, en die vreugde en die sociale eigenschappen, die ik heb, en die gevoelensheid en die intimiteit en die kwetsbaarheid door te maken en te spelen, kan ik mij als kind voelen, en een kind heeft geen filters.
Speaker 1:Dank je wel, maarten. Dat was echt een heel mooi verhaal en ook heel veel inspiratie voor mij als actieactrice. Als mensen meer willen weten, wat je nu doet als acteur en als maker, waar kunnen ze je vinden?
Speaker 2:Op mijn website, en daarop vind je ook mijn socials, en dan kan je niet zwaar kijken, als je gescheerd.
